به حقانیت امام و حمایت خدا از او اعتقاد داشتم<\/h3>

در روزهاى سوم چهارم جنگ بود، توى اتاق جنگ ستاد مشترک، همه جمع بودیم؛ بنده هم بودم، مسئولین کشور؛ رئیس جمهور، نخست وزیر - آن وقت رئیس جمهور بنى‏صدر بود، نخست وزیر هم مرحوم رجائى بود - چند نفرى از نمایندگان مجلس و غیره، همه آنجا جمع بودیم، داشتیم بحث میکردیم، مشورت میکردیم. نظامى‏ها هم بودند. بعد یکى از نظامى‏ها آمد کنار من، گفت: این دوستان توى اتاق دیگر، یک کار خصوصى با شما دارند. من پا شدم رفتم پیش آنها. مرحوم فکورى بود، مرحوم فلاحى بود - اینهائى که یادم است - دو سه نفر دیگر هم بودند. نشستیم، گفتیم: کارتان چیست؟ گفتند: ببینید آقا! - یک کاغذى در آوردند. این کاغذ را من عیناً الان دارم توى یادداشتها نگه داشته‏ام که خط آن برادران عزیز ما بود - هواپیماهاى ما اینهاست؛ مثلاً اف  5، اف 4، نمیدانم سى 130، چى، چى، انواع هواپیماهاى نظامىِ ترابرى و جنگى؛ هفت هشت ده نوع نوشته بودند. بعد نوشته بودند از این نوع هواپیما، مثلاً ما ده تا آماده‏ى به کار داریم که تا فلان روز آمادگى‏اش تمام میشود. اینها قطعه‏هاى زودْتعویض دارند - در هواپیماها قطعه‏هائى هست که در هر بار پرواز یا دو بار پرواز باید عوض بشود - میگفتند ما این قطعه‏ها را نداریم. بنابراین مثلاً تا ظرف پنج روز یا ده روز این نوع هواپیما پایان میپذیرد؛ دیگر کأنه نداریم. تا دوازده روز این نوعِ دیگر تمام میشود؛ تا چهارده پانزده روز، این نوع دیگر تمام میشود. بیشترینش سى 130 بود. همین سى 130 هائى که حالا هم هست که حدود سى روز یا سى و یک روز گفتند که براى اینها امکان پرواز وجود دارد. یعنى جمهورى اسلامى بعد از سى و یک روز، مطلقاً وسیله‏ى پرنده‏ى هوائى نظامى - چه نظامى جنگى، چه نظامى پشتیبانى و ترابرى - دیگر نخواهد داشت؛ خلاص! گفتند: آقا! وضع جنگ ما این است؛ شما بروید به امام بگوئید. من هم از شما چه پنهان، توى دلم یک قدرى حقیقتاً خالى شد! گفتیم عجب، واقعاً هواپیما نباشد، چه کار کنیم! او دارد با هواپیماهاى روسى مرتباً مى‏آید. حالا خلبانهایش عرضه‏ى خلبانهاى ما را نداشتند، اما حجم کار زیاد بود. همین طور پشت سر هم مى‏آمدند؛ انواع کلاسهاى گوناگون میگ داشتند.
گفتم خیلى خوب. کاغذ را گرفتم، بردم خدمت امام، جماران؛ گفتم: آقا! این آقایان فرماندهان ما هستند و ما دار و ندار نظامیمان دست اینهاست. اینها اینجورى میگویند؛ میگویند ما هواپیماهاى جنگیمان تا حداکثر مثلاً پانزده شانزده روز دیگر دوام دارد و آخرین هواپیمایمان که هواپیماى سى 130 است و ترابرى است، تا سى روز و سى و سه روز دیگر بیشتر دوام ندارد. بعدش، دیگر ما مطلقاً هواپیما نداریم. امام نگاهى کردند، گفتند - حالا نقل به مضمون میکنم، عین عبارت ایشان یادم نیست؛ احتمالاً جائى عین عبارات ایشان را نوشته باشم - این حرفها چیست! شما بگوئید بروند بجنگند، خدا میرساند، درست میکند، هیچ طور نمیشود. منطقاً حرف امام براى من قانع کننده نبود؛ چون امام که متخصص هواپیما نبود؛ اما به حقانیت امام و روشنائى دل او و حمایت خدا از او اعتقاد داشتم، میدانستم که خداى متعال این مرد را براى یک کار بزرگ برانگیخته و او را وا نخواهد گذاشت. این را عقیده داشتم. لذا دلم قرص شد، آمدم به اینها - حالا همان روز یا فردایش، یادم نیست - گفتم امام فرمودند که بروید همینها را هرچى میتوانید تعمیر کنید، درست کنید و اقدام کنید.
همان هواپیماهاى اف 5 و اف 4 و اف 14 و اینهائى که قرار بود بعد از پنج شش روز بکلى از کار بیفتد، هنوز دارد تو نیرو هوائى ما کار میکند! بیست و نُه سال از سال 59 میگذرد، هنوز دارند کار میکنند! البته تعدادى از آنها توى جنگ آسیب دیدند، ساقط شدند، تیر خوردند، بعضیشان از رده خارج شدند، اما از این طرف هم در قبال این ریزش، رویشى وجود داشت؛ مهندسین ما در دستگاه‏هاى ذى‏ربط توانستند قطعات درست کنند، خلأها را پر کنند و بعضى از قطعات را على‏رغم تحریم، به کورى چشم آن تحریم  کننده‏ها، از راه‏هائى وارد کنند و هواپیماها را سرپا نگه دارند. علاوه بر اینها، از آنها یاد بگیرند و دو نوع هواپیماى جنگى خودشان بسازند. الان شما میدانید که در نیروى هوائى ما، دو نوع هواپیماى جنگى - البته عین آن هواپیماهاى قبلىِ خود ما نیست، اما بالاخره از آنها استفاده کردند. مهندس است دیگر، نگاه میکند به کارى، تجربه مى‏اندوزد، خودش طراحى میکند - دو کابینه‏ى براى آموزش و یک کابینه‏ى براى تهاجم نظامى، ساخته شده. علاوه بر اینکه همانهائى هم که داشتیم، هنوز داریم و توى دستگاه‏هاى ما هست.
این، توکل به خداست؛ این، صدق وعده‏‌ى خداست. وقتى خداى متعال با تأکید فراوان و چندجانبه میفرماید: «و لینصرنّ اللَّه من ینصره»؛ بى‏گمان، بى‏تردید، حتماً و یقیناً خداى متعال نصرت میکند، یارى میکند کسانى را که او را، یعنى دین او را یارى کنند - وقتى خدا این را میگوید - من و شما هم میدانیم که داریم از دین خدا حمایت میکنیم، یارىِ دین خدا میکنیم. بنابراین، خاطرجمع باشید که خدا نصرت خواهد کرد.<\/h3> <\/h3>

بیانات در دیدار اعضای دفتر رهبری و سپاه ولى امر  5/5/1388

هوای مه آلود در شلمچه

ماموریت گردان ما در عملیات این بود که باید از نهر دوعیجی می‌گذشتیم تا در شهرک دوعیجی مستقر می‌شدیم. روز دوم یا سوم عملیات بود که در گرگ و میش صبح به خط زدیم؛ به گمانم عراقی‌ها هر چه مهمات در زاغه‌های بصره داشتند، روی سر ما خالی می‌کردند. از آسمان گلوله می‌بارید و از زمین ترکش می‌رویید و به قول شهید جعفر افشار" نامردها به قصد کشت می‌زدند"!

هوا سرد بود و کشنده و بر زمین و زمان شلمچه مه غلیظی ریخته بود، کار من دیده‌بانی بود، به نهر رسیدیم، کانال دوم یا سوم را گرفته بودیم که آن طرف کانال عده‌ای داد می‌زدند: «برادرها از این طرف»، تکبیر هم می‌گفتند، ... هاج و واج مانده بودیم. براساس نقشه‌های ما در آنجا هنوز باید عراقی‌ها می‌بودند. مه دید ما را کور کرده بود.

عده‌ای از باتجربه‌های ما گفتند «احتمالا بچه‌های اصفهان یا قم‌اند که از طرف کانال ماهی اومدن و اونجا را گرفتن.» عده‌ای دیگر گفتند «بچه‌های خودمونند که عراقی‌ها را غافلگیر کردند» و عده‌ای هیچ چیز نگفتند!

بعضی‌ها به سمت صدا رفتند، بعضی‌ها پای کانال زمین‌گیر شدند، بعضی‌ها داخل کانال خیز برداشتند و عده‌ای هیچ کار نکردند.

مانده بودیم. هوای مه‌آلود، قدرت تشخیص درست و حسابی را از ما گرفته بود. هم آن طرف کانال فارسی حرف می‌زدند، هم این طرف؛ هم آنها تکبیر می‌گفتند، هم ما؛ هم آنها لباس خاکی داشتند، هم ما، بلاتکلیف بلاتکلیف به گیر و دار ماندن و رفتن دچار شده بودیم.

 خیلی از آنهایی که به سمت صدا رفتند. از پشت تیر خوردند. آنهایی که به کانال زدند. اکثرا مجروح شدند. مه بود و هوا همچنان سرد.

شهید انوشیروان فاضل، فرمانده ما، همه را باخبر کرد که «ما به تله منافقین افتادیم. اونا دشمن‌اند، بهشون رحم نکنید.» بصیرت انوشیروان باعث شد فتنه منافقین در آن فضای مه‌آلود خنثی شود و بچه‌ها نهر دوعیجی را بگیرند و در شهرک دوعیجی نماز ظهر و عصر بخوانند؛ البته به جماعت و کمی با تاخیر. احتمالا شلمچه کنار نهر دوعیجی در این موقع سال همیشه مه‌آلود است و صد البته زیبا و رویایی! اما واقعیت آن است که مه به درد جنگ نمی‌خورد.

فضای جنگ اگر مه‌آلود باشد، دوربین به درد من دیده‌بان نمی‌‌‌خورد. جواد صبوری، تک‌تیرانداز دیدش را از دست می‌دهد. هادی امیدوار از پشت تیر می‌خورد. محمد صوفی راه را گم می‌کند و انوشیروان فاضل پرپر می‌شود. چشمان حمید رشید پر از ترکش می‌سوزد و خداداد مهربان شهید می‌شود.

خلاصه آن که هوای مه‌آلود، هوای مبارزه مردانه و رودررو نیست.

چند وقته از سالروز عملیات کربلای 5 دور شدیم و 23 سال از آن اتفاق باشکوه می‌گذرد.

 عملیات کربلای 5 چند ویژگی داشت:
اول آن‌که : اوج هنر فرماندهی در جنگ ما بود و برد و باخت در آن، قصه مرگ و زندگی دفاع مقدس بود.
دوم :  شلمچه، مستحکم‌ترین دژهای ممکن دشمن در منطقه را داشت.

    سوم : تلاش‌های گسترده بین‌المللی برای پایان جنگ، بعد از این عملیات شکل گرفت.

 و از همه اینها مهم‌تر، آن‌که اکثر بچه‌هایی که از اول جنگ نوربالا می‌زدند و تا آن‌موقع اشتباهی مانده بودند، در کربلای 5 پر زدند و رفتند، کسانی مثل حاج‌حسین خرازی و ... .

 این روزها سالروز عملیات کربلای 5 است و احساس می‌کنم دچار همان روزگار مه‌آلود شده‌ایم.

احساس می‌کنم تا هوای روشن فردا باید دل به فرمانده سپرد تا تشخیص دوست و دشمن مشکل‌تر نشود، تا عده‌ای زمینگیر نشوند. تا عده‌ای بی‌گدار به نهر نزنند و تا خیلی‌ها از پشت کانال تیر نخورند.